รถไฟแห่งกาลเวลา

บทนำ

รถไฟขบวนแรกของวันกำลังเคลื่อนผ่านหน้าของฉันไปอย่างช้าๆ ลมเย็นพัดผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว ฉันนั่งจิบกาแฟร้อนอย่างสบายอารมณ์อยู่บนม้านั่งตัวหนึ่งในชานชลา วันนี้เป็นธรรมดาที่มีความพิเศษและสำคัญกว่าวันอื่นๆมากวันหนึ่ง คนที่ฉันรอคอย และเฝ้าตามหาเขามานานแสนนาน ฉันทิ้งแก้วกาแฟลงในถังขยะ แล้วเดินออกจากชานชลาไป ฉันยิ้มอย่างมีความสุขพลางคิดย้อนไปยังอดีตที่ฝังอยู่ในความทรงจำส่วนลึก อดีต... ที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี...กี่ปี ก็ไม่เคยลืมเลือนไปจากความทรงจำได้เลยสักครั้ง

14 ปีก่อน

" ก๊อกๆ " เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงเด็กชายตัวน้อยๆที่ตะโกนขึ้นว่า " ลูนาร์ เราเอาขนมมาฝาก!" เสียงใสตะโกน ครู่ต่อมาก็มีเสียงตอบกลับมาว่า " มาแล้วค่า! มาแล้ว" เด็กหญิงตัวเล็กไม่แพ้กับเด็กชายเดินมาเปิดประตู " ซาเบล มาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย ฉันกับแม่กำลังยุ่งสุดๆเลยเนี่ย" เด็กหญิงบ่นอุบ " ฮ่าๆๆ ^ ^ วันขอบคุณพระเจ้าก็อย่างนี้นั่นแหล่ะ ยุ่งนิดๆ วุ่นหน่อยๆ แต่งานมันก็เป็นไปได้ด้วยดีไม่ใช่หรอ " เด็กชายปลอบเพื่อนรัก " อืม... นั่นสินะ ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน " เด็กหญิงตอบรับอย่างว่าง่าย " เออ! ว่าแต่นายมาทำอะไรที่บ้านฉันล่ะ" เด็กหญิงถามขึ้น " อ่อ! ฉันเอาพายบลูเบอร์รี่มาให้น่ะ ฉันทำเองกับมือเลยนะ แต่....ก็ไม่รู้ว่าจะอร่อยสู้ฝีมือคุณแม่ได้รึเปล่าน่ะ เพราะฉันก็....พึ่งจะเริ่มหัดทำเมื่อวานนี้เอง เอ่อ....อาจ....ไม่ค่อยถูกปากเธอล่ะมั้งค์" เด็กชายกล่าวอย่างเขินอาย เด็กหญิงยิ้มอย่างมีความสุข แล้วพูดกับเพื่อนรักของเธอว่า " นี่ๆ! นายตั้งใจจะเอามาให้ฉันกินจริงๆรึเปล่า!" เด็กหญิงถามพลางลอบยิ้ม " อะ...อืม มัน..ก็ใช่นั่นแหล่ะ แต่....ถ้าเธอ....ไม่ชอบมัน ฉันก็จะเอามันกลับล่ะนะ " เด็กชายว่าพลางหันหลัง ทำท่าว่าจะเดินกลับไป เด็กหญิงคว้าไหล่เพื่อนไว้ แล้วพูดขึ้นว่า " มันไม่สำคัญหรอกนะ ว่านายจะทำพายอร่อยมั้ย แต่มันสำคัญที่ว่า นายตั้งใจทำมาให้ฉันอย่างสุดฝีมือแล้ว ไม่ว่าจะอร่อยหรือไม่ ฉันก็จะกินมันทุกครั้งที่นายเอามาให้นั่นแหล่ะ" เด็กหญิงพูดอย่างเขินๆ เด็กชายหันหน้ากลับมายิ้มให้เพื่อนรัก แล้วทั้งสองก็เข้าไปช่วยแม่ของเด็กหญิงทำอาหารในครัวกันอย่างสนุกสนาน

6 ปีต่อมา

" ซาเบล! ทางนี้จ้าาา! " ลูนาร์ร้องขึ้น